چکیده مقدمه: هدف تحقیق حاضر بررسی تأثیر تمرینات هوازی بر پارامترهای بیوشیمیایی زنان مبتلا به سندرم تخمدان پلیکیستیک بود. مواد و روش‌ها: جهت اجرای این تحقیق نیمه تجربی، 24 زن مبتلا به سندرم تخمدان پلیکیستیک به طور تصادفی انتخاب و به دو گروه 12 نفری تقسیم شدند. برنامه تمرینی هوازی در طول دوازده هفته بر روی گروه تجربی اجرا شد. داده‌های کلینیکی همچون مورفولوژی تخمدان‌ها، درصد BF (Body Fat)، WC (Waist Circumferance)، WHR ((Waist to Hip Ratio و سطح هورمون‌های سرم مانند انسولین، آندروستندیون، تستوسترون DHEA-S و SHBG قبل و بعد از اجرای پروتکل تمرینی اندازه گیری شد. برای تجزیه و تحلیل آماری از آزمون‌های t زوج و مستقل استفاده شد (05/0 ≥ α). یافته‌ها: آزمودنی‌های تحقیق دارای میانگین سن 77/3 ± 7/22 سال، قد 29/5 ± 87/159 سانتی‌متر، وزن 12/14 ± 88/69 کیلوگرم و شاخص توده بدنی 02/5 ± 53/27 کیلوگرم بر متر مربع بودند. سه ماه پس از اجرای برنامه تمرینی هوازی، کاهش معنی‌داری در اندازه تخمدان (تخمدان راست با 001/0 = P و تخمدان چپ با 002/0 = P)، درصد BF (004/0 = P)، WC (002/0 = P)، WHR (01/0 = P)، انسولین ناشتا (0004/0 = P) و آندروستندیون (01/0 = P) مشاهده شد. تغییر معنی‌داری در تستوسترون سرم (53/0 = P)، سطوح DHEA-S (16/0 = P) و SHBG یا Hormone Binding Globulin Sex (40/0 = P) یافت نشد. بحث: از ساز و کارهای مربوط به کاهش حجم تخمدان می‌توان به ایجاد محیط آندوکرینی مطلوب به دنبال افزایش SHBG، کاهش آندروژن‌های آزاد و بهبود حساسیت به انسولین اشاره کرد. احتمال می‌رود در بیماران مبتلا به سندرم پلیکیستیک، کاهش در حجم تخمدان موجب کاهش آندروستندیون در گردش شده، علائم کلینیکی و پارامترهای بیوشیمیایی را بهبود بخشد. کلید واژه‌ها: سندرم تخمدان پلیکیستیک، تمرینات هوازی، پارامترهای بیوشیمیایی .