خشکسالی از گستردهترین و مخربترین بلایای طبیعی است که با رخداد تغییر اقلیم پیچیدهتر میشود. برای فراهم‌کردن یک دید کلی از شرایط خشکسالی، شاخصهایی برای پایش آن به‌طور گسترده استفاده می‌شوند. در این مطالعه، برای ارزیابی وضعیت خشکسالی آیندۀ حوضۀ آبخیز تمر (بالادست سد گلستان)، ابتدا دادههای روزانۀ خروجی مدل CanESM2 تحت سناریوهای RCP 2.6 و RCP 8.5 با استفاده از مدل SDSM برای دورۀ 2020-2049، ریزمقیاس و پیشبینی شدند. در ادامه، با استفاده از دادههای پیشبینیشده و شاخصهای خشکسالی SPI و SPEI، وضعیت خشکسالی در آینده بررسی شد. همچنین، آنالیز روند دادههای دما و بارندگی، با استفاده از آزمون ناپارامتریک من-کندال انجام گرفت. نتایج آنالیز روند بیان‌کنندۀ تغییرات ناچیز بارندگی و افزایش معنادار دما در بیشتر سریهای زمانی است. همچنین، عملکرد مدل SDSM برای پیشبینی دادههای دما و بارندگی بسیار خوب ارزیابی شد و خروجیهای آن نشان داد دما و بارندگی نسبت به زمان حال افزایش مییابند. نتایج شاخص SPI نشان داد در هر دو دورۀ پایه (1985ـ 2014) و آتی (2020-2049)، بیشترین خشکسالیها و ترسالیها به‌ترتیب در اواخر و نیمۀ ابتدایی دو دوره رخ دادهاند. از آنجا که در شاخص SPEI در مقایسه با شاخص SPI پارامترهای اقلیمی بیشتری علاوه بر بارندگی برای ارزیابی خشکسالی لحاظ میشود و با توجه به افزایش روند دما در دورۀ حال و آینده، میتوان گفت که نتایج شاخص SPEI، واقعیتر و منطقیتر از نتایج شاخص SPI است بهطوری که ارزیابی خشکسالی بر اساس شاخص SPEI، شرایط خشکسالی شدیدتری را نسبت به شاخص SPI نشان داد.