در این مقاله یک مدل غیر قطعی زنجیره تأمین حلقه بسته ، توسعه داده شده است. هدف اول این مدل، حداکثر سازی سود کل زنجیره می‌باشد. تابع هدف دوم، حداقل سازی استفاده از مواد خام است. به عبارت دیگر هدف دوم حداکثر کردن میزان بازیافت می‌باشد؛ که یکی از دلایل پیدایش سیستم‌های حلقه بسته نیز همین امر بود. بهینه سازی در مدل مذکور توسط الگوریتم ژنتیک صورت گرفته و توسط روش e-Constraint به یافتن خط بهینه پارتو پرداخته شده‌است. در انتها نیز یک مثال عددی با این رویکرد حل شده و نتیجه آن با روشهای قبل مقایسه شده‌است. همچنین عملکرد مدل در ایعاد مختلف مورد بررسی قرار گرفته‌است. نتایج نشان می‌دهند که رویکرد مذکور از کارایی خوبی برخوردار می‌باشد؛ و قادر است اطلاعات خوبی جهت تصمیمات استراتژیک، در اختیار تصمیم گیرنده قرار دهد.