کورکومین ماده¬ای هیدروفوب است که به علت ناپایداری در شرایط فیزیولوژیکی و جذب پایین، به سرعت از بدن دفع شده و دسترسی زیستی پایینی دارد. در این پژوهش به‌منظور تثبیت ساختار فسفولیپید، حفاظت از لیپوزوم¬ها و بهبود پایداری کورکومین در شرایط روده¬ای از فرمولاسیون¬های حاوی فسفولیپید (S75 و P90G)، سدیم هیالورونات و اودراجیت (S100 و L100) استفاده شد. نتایج نشان داد که P90G در مقایسه با S75 لیپوزوم-هایی بسیار کوچک (10±130 نانومتر) با شاخص پراکندگی پایین (03/0±17/0) ایجاد کرد در حالی که افزودن هیالورونان و اودراجیت به افزایش معنی-دار این مقادیر منجر گردید. لیپوزوم¬های حاوی اودراجیت، دارای اشکال کروی و بیضی شکل چند لایه یا تک لایه بزرگ با میانگین اندازه 400-300 نانومتر بودند، طوری¬که برخی از آنها، تعدادی وزیکول کوچک¬تر را در درون خود محبوس کرده بودند. لیپوزوم¬های تولید شده با هر دو نوع اودراجیت، بازده درون¬پوشانی بالا (بیش از 80 درصد) بلافاصله پس از تولید داشتند، به علاوه در این نمونه¬ها حین نگهداری کاهش معنی¬داری نیز مشاهده نگردید. لیپوزوم¬های حاوی اودراجیت S100 دارای اندازه کوچک¬تری (31±287 نانومتر) در مقایسه با نمونه حاوی اودراجیت L100 (33±407 نانومتر) بلافاصله پس از تولید بوده، به علاوه پایداری خود را حین نگهداری حفظ کرد. تثبیت لیپوزوم¬ها در شبکه پلیمری هیالورونان- اودراجیت منجر به افزایش پایداری آنها در برابر شرایط سخت گوارشی مانند قدرت یونی و تغییرات pH شد؛ بدین ترتیب لیپوزوم¬های حاوی اودراجیت S100 با داشتن فاکتورهای ابعادی مناسب و پایداری مطلوب جهت بارگذاری و انتقال مقادیر بالای کورکومین انتخاب گردید.